برپایی نمایشگاه آثار تجسمی دیده نشده هنرمندان شناخته‌شده سینما با عنوان «چند تکه آینه» اتفاقی نو در این روزهای فرهنگ و هنر محسوب می‌شود.
به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، پیش از این برخی از هنرمندان سینما (و برخی از سینماگران حاضر در همین نمایشگاه) تجارب خود در عرصه‌های مختلف تجسمی را در قالب نمایشگاه ارائه داده بودند و بازخوردهای آن هم رسانه‌ای شده بود. بازخوردهایی که حاوی نقد و نظرهای تخصصی و تحلیلی بود. اما نمایشگاه «چند تکه آینه» از چند منظر، حاوی نشانه‌هایی است که آن را متفاوت‌تر از نمونه‌های مشابه قرار می‌دهد.
یکی از این نشانه‌ها، برپایی نمایشگاه در مقطعی است که همه به دنبال نشانه‌های وفاق در جامعه فرهنگی هنری هستند و هم‌کناری نام‌ها و مخاطبان سینما و هنر در کنار یکدیگر، می‌تواند امیدوارکننده باشد. به خصوص که قهر هنرمندان تحت‌تاثیر التهابات اجتماعی، ماه‌ها بود که برای جامعه و هنردوستان این جامعه، به زخم و درد انباشته بدل شده بود اما شوق دیدار با آثار ۲۰ سینماگر در خانه هنرمندان ایران، شوری تازه را در بین هنردوستان برپا کرده است.
پویایی و جریان زنده و رونده خلق در سینماگران، نشانه روشن دیگری است که هر علاقه‌مند به هنری را سیراب می‌کند. مخاطبان این نمایشگاه، می‌توانند دنیای هنرمندان مورد علاقه‌شان در سینما را در عرصه‌ای متفاوت دنبال کنند و آنها را با کدهای ذهنی و قراردادی خود، به جا بیاورند. چه اثر زنده‌نام‌هایی چون عباس کیارستمی و داریوش مهرجویی و ژاله کاظمی باشد و چه اثر مانای دیده‌نشده ناصر تقوایی بزرگ در عرصه عکاسی که حیرت‌آور است.
این رویداد، قطعا قابل نقد است اما این نقد، نه در برپایی و میزبانی، که شاید در «نقد اثر» معنا و مفهوم داشته باشد که اتفاقا هم‌کناری آثار غیرهم‌سطح و متفاوت از هنرمندان زن ومردی که نسل‌های مختلف را نمایندگی می‌کنند، یک نشانه دیگر در فضای هنر تجسمی است. آنجا که می‌توان از بعد پدیدارشناسی اثر و صاحب اثر را مورد ارزشیابی قرار داد و دنیای غیرسینمایی او را که حالا به عنوان یک چهره شناخته شده سینمایی مطرح است، کندوکاو کرد.
